Beeldende Kunst
Resultaat 81–86 van de 86 resultaten wordt getoond
Yeah! Yeah! Yeah! Twee dagen met The Beatles in de polder (Speciale Editie) – Eddy Posthuma de Boer
[spacer height="5px"]
4 juni 1964 startte de eerste Beatles World Tour in Denemarken. Daarna kwam de band twee dagen naar Nederland om vervolgens door te reizen naar het Verre Oosten en Oceanië. Woensdag 3 juni, de laatste repetitiedag, sloeg het noodlot toe. Drummer Ringo Star moest met verschijnselen van oververmoeidheid in het ziekenhuis worden opgenomen. Hij werd op de valreep vervangen door ene Jimmy Nichol, ‘een goede drummer’ volgens Brian Epstein. Dat mocht zo zijn, maar hij was geen Beatle en het waren dus niet de ‘magische vier’- the ‘fab four’ – die op het vliegtuig stapten. Dat was wereldnieuws. Cabaretier Wim Kan noteerde op 5 juni in zijn dagbloek: ‘Half Zuid-Oost-Azië onder de voet gelopen en Ringo in het ziekenhuis. Wat een wereld, wat een wereld.’
Yeah! Yeah! Yeah! Twee dagen beatlemania, compleet in beeld gebracht door Eddy Posthuma de Boer, ingeleid door Huug Schipper en met een tekstbijdrage van Cees Nooteboom.
[spacer height="30px"]
Yeah! Yeah! Yeah! Twee dagen met The Beatles in de polder – Eddy Posthuma de Boer
[spacer height="5px"]
4 juni 1964 startte de eerste Beatles World Tour in Denemarken. Daarna kwam de band twee dagen naar Nederland om vervolgens door te reizen naar het Verre Oosten en Oceanië. Woensdag 3 juni, de laatste repetitiedag, sloeg het noodlot toe. Drummer Ringo Star moest met verschijnselen van oververmoeidheid in het ziekenhuis worden opgenomen. Hij werd op de valreep vervangen door ene Jimmy Nichol, ‘een goede drummer’ volgens Brian Epstein. Dat mocht zo zijn, maar hij was geen Beatle en het waren dus niet de ‘magische vier’- the ‘fab four’- die op het vliegtuig stapten. Dat was wereldnieuws. Cabaretier Wim Kan noteerde op 5 juni in zijn dagbloek: ‘Half Zuid-Oost-Azië onder de voet gelopen en Ringo in het ziekenhuis. Wat een wereld, wat een wereld.’
Yeah! Yeah! Yeah! Twee dagen beatlemania, compleet in beeld gebracht door Eddy Posthuma de Boer, ingeleid door Huug Schipper en met een tekstbijdrage van Cees Nooteboom.
[spacer height="30px"]
Ze zeggen dat lopen de voeten slijt – Hans Wap
[spacer height="5px"]
Hans Wap - bij die naam denken velen meteen aan beeldende kunst. Maar de beeldend kunstenaar is ook dichter. Met Ze zeggen dat lopen de voeten slijt presenteert Wap zonder twijfel een dichtbundel van hoge kwaliteit. Een bundel bovendien die tekst verenig met beeld. Want naar ruimt dertig gedichten bevat de bundel ook zeven prachtige prenten.
Hans Wap (1943) debuteerde in 1967 als dichter bij De Arbeiderspers met de bundel Schoten en Filtersigaretten. Met Bernlef, Jules Deelder, K. Schippers en Riekus Waskowsky schreef hij telexgedichten, die in 1972 door de Bezige Bij werden gepubliceerd onder de titel 5 electrische dichters. Sindsdien publiceerde Wap onder meer kindergedichten in Van wie is dat gekke koppie? (1974) en De olifant en andere insekten (1978).
Bij Uitgeverij De Weideblik verschenen van Hans Wap drie dichtbundels en diverse monografieën over zijn beeldende kunst. Andere dichtbundels van Hans Wap die bij De Weideblik zijn verschenen, zijn Een huismus op stelten (2001) en De laatste lemming (2008).
Luxe editie Ze zeggen dat lopen de voeten slijt verscheen tevens in een luxe-editie. Het betreft een genummerd en door de dichter gesigneerd exemplaar van het boek met een zeefdruk/houtsnede op Canson Fontenay aquarelpapier (37,5 x 29 cm staand; beeldformaat 24 x 15 cm). Er zijn twee varianten: Animal en Tree. De oplage van de luxe-edities is beperkt tot 50 exemplaren. De luxe-editie kost € 125 (+ € 2,50 voor handling en porto). [spacer height="30px"]
Luxe editie Ze zeggen dat lopen de voeten slijt verscheen tevens in een luxe-editie. Het betreft een genummerd en door de dichter gesigneerd exemplaar van het boek met een zeefdruk/houtsnede op Canson Fontenay aquarelpapier (37,5 x 29 cm staand; beeldformaat 24 x 15 cm). Er zijn twee varianten: Animal en Tree. De oplage van de luxe-edities is beperkt tot 50 exemplaren. De luxe-editie kost € 125 (+ € 2,50 voor handling en porto). [spacer height="30px"]
Zingende kleuren, dansende lijnen: Het oeuvre van Stephanie Delprat – Ton den Boon
[spacer height="5px"]
Eind jaren veertig, begin jaren vijftig begon Stephanie Delprat aan haar artistieke opleiding. Haar Haagse docent zei: 'Als je tekent of schildert, moet je ervoor zorgen dat de lijnen gaan dansen en kleuren gaan zingen'. In 2015 zei Delprat zelf over dat advies: 'Dat heb ik me goed ingeprent'. Het overtuigende bewijs is te vinden in de boekpresentatie Zingende kleuren, dansende lijnen, die gaat over het oeuvre van Stephanie Delprat: haar tekeningen, schilderijen, grafiek en glaskunst. Het overzicht wordt ingeleid door een uitvoerig interview met Stephanie Delprat. Zingende kleuren, dansende lijnen is rijkgeïllustreerd, fullcolor gedrukt en gebonden in harde band.
[spacer height="30px"]
Kamagurka, beste Lucebert
[spacer height="5px"]
Op 22 augusatus 2012 schreef Kamagurka in het Cobramuseum in Amstelveen een eerbetoon aan Lucebert bij een tentoonstelling van diens werk. Tijdens zijn performance las hij een ode aan Lucebert voor en maakte hij ten overstaande van het 250-koppige publiek een schilderij, terwijl zijn toeschouwers beurtelings het gedicht 'op de gors' voorlazen.
Zwart vuur: de grafiek van Jan Mensinga – Gijsbert van der Wal
[spacer height="5px"]
Jan Roelf Mensinga (1924-1998) was een graficus pur sang: hij tekende op een etsplaat of een lithosteen met een gemak dat andere kunstenaars alleen op papier aan de dag leggen. De onderwerpen voor zijn prenten ontleende hij aan zijn dagelijks leven en aan de literatuur, waarbij hij een voorkeur had voor het zwaarmoedige en surrealistische werk van schrijvers als Gogol, Tjechov, Dylan Thomas en Rimbaud. Naar hun verhalen en gedichten maakte Mensinga bibliofiele boeken waar hij jaren aan werkte, en ook nadat zo’n boek was verschenen bleef hij nog lang met de scènes en de personages bezig.
De figuren in Mensinga’s prenten zijn bijna altijd tragisch, ongeacht hun rang of stand. Koningen worden gek, gekken wanen zich koning. Zijn werk is vaak zwart, zowel naar de inhoud als naar de vorm. Hij maakte zijn eigen drukinkt omdat het zwart uit de winkel hem niet zwart genoeg was. Als een alchemist probeerde hij, zoals een vriendin het in dit boek uitdrukt, ‘zwart vuur op wit vuur’ te maken. Een enkele keer – bijvoorbeeld in de lithoreeks De Schepping (1985) – haalde hij juist lichte lijnen tevoorschijn uit de duisternis.
Zwart vuur is het eerste grote boek over Mensinga’s gedrukte wereld. Alle prenten die hij maakte voor bibliofiele uitgaven zijn erin gereproduceerd: van zijn etsen bij Baudelaire’s Fleurs du Mal (1963) en Gogols Dagboek van een gek (1971) tot zijn litho’s bij Bruno Schulz’ De Vogels (1981) en zijn kleurenlino’s en -houtsneden bij Gogols De Neus (1995). Daarnaast is een kleine keuze uit zijn overige werk opgenomen.
Voor de inleiding interviewde Gijsbert van der Wal mensen die Mensinga gekend hebben: vrienden, oud-leerlingen op de Amsterdamse Rijksakademie en de academie in Tilburg, zijn ex-echtgenote en zijn laatste vriendin. De collage van hun verhalen geeft een levendig beeld van Mensinga’s persoon en werk.
[spacer height="30px"]
