Zolang de lijm niet loslaat. Invloeden van Lucebert op de Nederlandse taalschat – Ton den Boon

Tijdens een voordracht in 1951 presenteerde Lucebert (1924-1994) zich met een woordenboek (de Van Dale?) in de hand als ‘vandaal’ van de Nederlandse taal. Niettemin is bekend dat hij bij het schrijven van zijn poëzie vaak gebruikmaakte van woordenboeken.
Ruim een halve eeuw later wordt duidelijk dat Lucebert van alle moderne dichters misschien wel de grootste invloed op de hedendaagse taal heeft gehad. Het Nederlands heeft tal van gevleugelde woorden aan hem te danken en sommige van Luceberts taalscheppingen worden tot het bezonken talige erfgoed gerekend en staan inmiddels zelf in de Dikke Van Dale. Rijmrat, het besef een broodkruimel te zijn op de rok van het universum en alles van waarde is weerloos zijn daar sprekende voorbeelden van.
Zolang de lijm niet loslaat gaat niet alleen in op Luceberts houding ten aanzien van het woordenboek, maar beschrijft bovendien de schatplichtigheid van het Nederlands aan deze grote dichter en laat zien hoe Lucebert in zijn gedichten woorden en uitdrukkingen heeft gecreëerd en/of herontdekt die vervolgens een eigen leven zijn gaan leiden in onze taal.

Ton den Boon is woordenboekmaker (hoofdredacteur van de Dikke Van Dale), taalpublicist en uitgever van kunstboeken. Bovendien is hij een groot bewonderaar van de gedichten én de teken- en prentkunst van Lucebert.

Bij De Weideblik verschenen ook Lucebert, drukwerk voor anderen van Paul van Capelleveen en Open de kooien van de kunst: gedichttekeningen van Lucebert van Erik Slagter. Ton den Boon stelde in 2007 al een bundel citaten en aforismen van Lucebert samen: Wie Wil Stralen Die Moet Branden.